***
მე თოვლის გზიდან წამოვედი. ჩემი სხეული
ძველი სახლივით მივალაგე, ცივი და მყიფე.
ვით ჩრდილი, დიდი სინათლიდან გამოქცეული,
ტყვიით დამფრთხალი ფარასავით მივყვები ფიქრებს.
და როგორც მაშინ, უსაშველო წვიმა მოვიდა
და ბუხარიდან მოწყენილი წავიდა ბოლი.
ფრაგმენტებივით ჩამოჭრილი სიმარტოვიდან -
წვიმის ხმაური და შენი ხმა შემომრჩა მხოლოდ.
ქარი გულმკერდზე ხელს მაწმინდავს და სადღაც გარბის,
მე დაღალული ვიყურები ჩუმი სახლისკენ.
ყოველი შუქის, ლამპიონის და ჩრდილის გარდა
ჩნდება სიტყვები და იმედი რაღაცა ახლის.
გრძელი ღამეა, მთვარის ნატეხს ირეკლავს მინა.
გადააფარებს დრო თეთრ ზეწარს ჩამოყრილ წიწვებს.
და საკუთარი სიჩუმიდან, თოვლივით წმინდა -
გადმომყავს შენი მკრთალი ლანდი და გვერდით ვიწვენ.